یه زمانی اینجا برای خودش بروبیایی داشت.. وبلاگ نویسی شده بود یه راه ارتباطی قشنگ که بنظرم از فیس بوک و شبکه های اجتماعی بعدی که اومد، خیلی پاک تر و باصفا تر بود.. میومدن داخل کامنت دونی بازی راه مینداختن، دوره میذاشتن.. حیف..

حیف از اون همه احساسات و نوشته های بی نظیر ، که به آدم حس زندگی میداد.. حیف از اون همدردی ها.. از اون تبریکهای تولد و سالگردهای وبلاگ نویسی و قالب عوض کردنها و.. حیف از اون همه صمیمیت که بدون درنظرگرفتن جنسیت و ظاهر آدما و سطح ثروت شون و.. ، فقط و فقط بین دلهامون بود.‌..